Cuba - here I come!
Door: Marjolieke
Blijf op de hoogte en volg Marjolieke
27 September 2017 | Cuba, Havana
M'n nieuwe vlucht staat gepland voor 11.15 uur, wat al 11.30 uur is geworden. Betekent dat ik rustig aan kan doen en zowaar even een kopje koffie kan kopen met een pakje strepsils. Want wat is een beter souvenir uit Nederland dan een verkoudheid? ;) Het wachten begint. Er staat dat we boarden om 10.50 uur, maar er gaat niets open. Om 11.15 uur wordt omgeroepen dat we kunnen boarden zodra het vliegtuig schoongemaakt is, en om 11.30 uur stap ik eindelijk aan boord van m'n eerste vlucht. Op de lucht in!
In Frankfurt loop ik maar meteen door naar m'n volgende vlucht, bang dat ik verdwaal in het duitstalige doolhof (een doolhof van de ergste soort dus...). Aangekomen wordt de gate vrijwel meteen open gegooid terwijl we nog een uur hebben. Nou, dat uur bleken we nodig te hebben! Ongelooflijk want duurt die douane lang zeg :O Weer volledig aangekleed maar nu zonder tandpasta, stap ik met goede moed en zin het vliegtuig in.
Dekentjes, kussens, flesjes water, onbeperkt drinken en een aantal maaltijden... wat een luxe! :D
Ik heb altijd beweerd van vliegen te houden... Nou: ik loog. In vind het vliegen verschrikkelijk!! Het enige leuke van vliegen is de luchthaven die me het gevoel geeft overal ter wereld heen te kunnen, een gevoel van vrijheid dat me een groot geluksgevoel geeft, en het opstijgen en dalen omdat dat nog enigszins spannend is. Maar eenmaal in de lucht... Het lange zitten, het constante geruis van de motoren, alle mensen die steeds om me heen bewegen... Wat een lange uren zijn dat! En zoals altijd: het lukt me niet de tijd te doden met wat slaap.. Gelukkig maar dat er douaneformulieren moeten worden ingevuld, er films draaien (Garfield en Harry Potter 7), het vliegtuig groot genoeg is om rondjes te lopen en we elke 2,5 uur een maaltijd voorgeschoteld krijgen. Geloof me: dat waren 11 lange uren... Maar zodra de wielen de grond raken van het al donkere, onbekende Cuba, kan ik niet helpen dat er een grote grijns op m'n gezicht verschijnt: ik ben aan de andere kant van de wereld!!!
Nu m'n transfer gecanceled is moet ik dus geld pinnen of wisselen en een taxi zien te regelen. Zodra we echter over het vliegveld de kleine -haven in lopen, komen we terplekke in lange rijen terecht: de douane van Cuba. En jongens, wat krijg je het daar nerveus van: strenge blikken die alles wel duizend keer lijken te checken. Pfffff... Een uur later sta ik echter met een eerste stempel in m'n paspoort bij de bagageband! M'n backpack verschijnt al snel, ik vind vrijwel meteen een pinautomaat, en een vriendelijke taxichaufeur brengt mij in het chaotische verkeer van Cuba keurig naar m'n hostel, terwijl hij me wat eerste woordjes Spaans leert.
In m'n hostel is het net zo plakkerigwarm als buiten: alles is open. Overal staan ventilators aan en ik vermoed dat ik maar beter kan wennen aan het constante geruis van de ventilatoren, airco's en ook alle geluiden van de stad die het huis moeiteloos binnendringen zonder plafond in het trappenhuis en zonder ramen in de voorgevel. M'n kamer wordt gewezen, m'n bed opgemaakt. Ik dump m'n spullen en besluit in de woonkamer rond te hangen om te kijken of er meer mensen zijn. Daar zitten een Spanjaard (41) en een Argentijn (29) die geen engels kan. Ze beginnen me meteen dood te gooien met tips en trics die ik gretig opschrijf, en ik leer meteen hoe het zit met de munteenheden van Cuba: de nationale peso's (CUP) en het 'internationale geld' (CUC). Rond half 12 besluit ik dat ik toch wel heel moe ben en voor nu genoeg gehoord heb. Tevreden duik ik lekker m'n bed in. Hoewel ik alles enorm spannend en leuk vind, kan ik niet ontkennen dat er ook een stemmetje in m'n hoofd schreeuwt: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen; wat doe ik hier?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley