Habana - Cienfuegos - Trinidad - Habana

Donderdag 28 september

Na een uitgebreid ontbijt in m'n hostel van witte broodjes, ananas, papaja, acovado (jongens wat zijn de Cubaanse avocado's lekker!!!), gebakken eieren, koffie, warme melk en een verse smootie van Guayaba, komen de Argentijn, Spanjaard en ook een Braziliaanse in de woonkamer. Ik kan kiezen: mee naar het strand, of mee Habana bekijken... Habana natuurlijk! Met Spanjaard en een Mallorcaanse vriendin van hem laten ze me Habana in de notendop zien. We beginnen achterin een oldtimer: opgepropt en zwetend achterin. Daarna zien we lopend de universiteit, het Capitolio, de catedraal, de grote plaza's, de palazzo's, de forten... Terwijl ik m'n ogen uitkijk en probeer niet doodgereden te worden door alle oldtimers, fietstaxi's, paardenkoetsen, fietsers en verradelijke elektrische scooters (die je niet hoort aankomen), probeer ik langzaam te plaatsen waar ik terecht gekomen ben: een enorm drukke stad met een enorm uiteenlopend, luidruchtig volk dat danst en muziek maakt op straat, dat overal van alles verkoopt en dat behulpzaam is op alle mogelijke manieren. Wat een sociaal volk zeg! Ik geniet van de koloniale gebouwen, de drukte op straat, de muziek die overal vandaan komt, en voel me ontzettend welkom. Ik kan niet wachten meer van Habana te zien!
Voor 120 CUP (nog geen 5 euro) lunchen we uitgebreid (warm uiteraard), waarna we een mojito voor 1 CUC (ongeveer 1 euro) drinken terwijl ik de tijden en dieren leer benoemen in het Spaans. Ik begin alles om me heen al wat beter te begrijpen en voel me ook al iets meer op m'n gemak in deze vreemde cultuur. En ik voel me trots als ik af en toe zelfs kan opmaken waar Spanjaard en Mallorcaanse het in het Spaans over hebben. Ik heb het gevoel er eindelijk een beetje in te komen!

's Avonds terug in het casa heb ik met Spanjaard en Argentijn afgesproken om samen wat te eten te zoeken. Via de Malecón, een grote straat die langs de oceaan loopt, lopen we richting het oude centrum: ' Habana Vieja'. Op de Malecón is overal politie en de huizen zien eruit alsof er een bom op gevallen is. Er wordt me vertelt dat dat het resultaat van orkaan Irma is: de Malecón loopt het water in aan de zijkant. De onderkant van de weg is echter volledig weggeslagen door de golven en het is dus verboden aan die kant van de brede weg te lopen omdat het alsnog kan instorten. De huizen aan de 'goede' kant van de weg stonden vrijwel volledig onder water... Ik moet zeggen dat ik aardig onder de indruk ben en blij ben ná de orkaan te zijn gearriveerd!!

Uiteindelijk eten we een pizza met een erg broderige bodem met een biertje (la cerveza nacional ' Cristal'), terwijl het zachtjes begint te regenen. Het maakt de heerlijk warme, broeierige lucht nog vochtiger, maar brengt ook wat heerlijke verkoeling. Het regent zachtjes maar al snel liggen er grote plassen water op de straat. Ik vraag me af of het dan harder regent dat ik eigenlijk doorheb, tot het me opvalt dat er geen afwateringsmogelijkheden zijn. De gaten van de wegen stromen gewoon vol, de goten stromen vol, maar dat water blijft daar en zal pas morgen door de zon weer verdwijnen als het verdampt in de lucht...

In het hostel nodigt de Braziliaanse Patricia (38) me uit om de volgende dag met haar naar Trinidad te vertrekken. Ik pak m'n spullen voor de zekerheid alvast in, en duik tevreden m'n bed in. Het voelt alsof ik hier al een week ben!

Vrijdag 29 september

Het duurt lang voor we op pad gaan, maar om 11.30 uur is ook Patricia klaar om te gaan. We laten onze backpacks achter en besluiten alleen met een dagrugzak te vertrekken. Met een lokale bus reizen we naar het treinstation van Habana, waar we echter niet toegelaten worden omdat we toeristen zijn. Patricia's geld is echter bijna op en we willen dus goedkoop de stad uit. Om de hoek is het Viazul(bus)station, maar de bus kost te veel geld. Een taxi wil ons echter wel voor 25CUC per persoon naar Cienfuegos brengen. Deal! De taxi blijkt een soort kennis te zijn die ons in zijn barrel wel weg wil brengen. Kijkend op het dashboard vraag ik me af of überhaupt één meter het doet! We rijden al vijf minuten en ik zegt tegen Patricia dat ik het gevoel heb dat we een rondje rijden door de stad. En dat blijkt waar, want na tien minuten staan we weer voor de ingang van het busstation want het gaat niet lukken (vraag me niet waarom). Een andere taxi is gelukkig behulpzamer en brengt ons vrolijk brabbelend in Engelsachtig naar Cienfuegos, waar we om 16.00 uur aankomen. Het stadje is opgebouwd uit keurige blokken en heeft eveneens een erg koloniale stijl. De mensen zijn nog vriendelijker en behulpzamer en overal zijn paard en wagens te vinden. We lopen wat door het stadje dat mooi is maar waar verder niet zo veel te beleven blijkt, en eten wat met uitzicht op de oceaan: heerlijk wat een land zeg! Ik koop wat ansichtkaarten en Patricia een tamboerijn zodat ze mee kan spelen als ik m'n ukulele bespeel. Rond 18.00 uur besluiten we de bus te pakken naar Trinidad, en om 18.35 uur brengt een bus ons voor 6CUC via prachtige bergen en groene valeien naar het oude Trinidad. Onderweg stoppen we twee keer om de chauffeur wat uitgebakken spekjes te laten kopen, en onderweg voor een kwartier terwijl de chauffeur in de middle of nowhere stopt om kennelijk boodschappen te doen en met onderandere een levende kip weer terug in de bus te stappen. Daarna vervolgen we onze weg langs stranden, veel paard en wagens, kleine en grotere dorpjes, palm- en bananenplantages en meer bergen.
Het is al donker als we aankomen in het oude Trinidad, waar we met een mojito in de hand op zoek gaan naar een casa, welke we vinden vlakbij het Plaza Mayor. Het huren van een casa gaat vrijwel altijd per kamer in plaats van per bed. Dat schijnt typisch voor Cuba te zijn. Als soloreiziger ben je daarom al snel vrij duur uit en je kan dus beter zorgen dat je een hostel vindt met een slaapzaal; om te onthouden!

Eenmaal geinstalleerd in het hostel besluiten we morgen naar Playa Ancón te gaan: het mooiste strand van het zuiden. Voor nu schuiven we lekker aan op het plaza Mayor waar het lekker gezellig druk is met locals en toeristen, en we genieten van de sfeer en de mensen. Dan op naar bed.

Zaterdag 30 september

We zouden rond 10.00 uur proberen op tijd te vertrekken richting het strand. Ik heb echter super slecht geslapen en viel rond half 8 eindelijk in slaap, waardoor Patricia me om 10 uur moet wekken. Op straat is het al erg warm! We nuttigen ons ontbijt in een klein cafétje waar we een stel Duitsers ontmoeten. Voor we naar het strand kunnen moeten zowel Patricia als ik geld pinnen, en bij een derde poging lukt het de bankmedewerkster geld van m'n creditcard te krijgen. Pfiew, gelukkig maar! Patricia heeft ondertussen een taxi geregeld naar het strand: een gezellige man die ons met veel vreugde de zijpaden op rijdt om ons wilde flamingo's (ja, van die roze!) te laten fotograveren. Hij kletst ons de oren van het hoofd en heeft de grootste lol om het woord 'koe' wat hij maar blijft herhalen. Hij zet de muziek lekker hard en kijkt ons dan verwachtingsvol aan voor goedkeuring: wat een lieverd!
Het strand blijkt prachtig! Het zeewier ligt tot ver op het strand na orkaan Irma, maar dat doet niet af aan het prachtige beeld! Het zand is fijn maar stuift niet te veel, en het water van de oceaan is prachtig blauw en blijkt heerlijk warm! Ik heb me voor vertrek al goed ingesmeerd met factor 50 (je kan nooit voorzichtig genoeg zijn ;) ) en na een uur dobberen in de zee weer opnieuw, maar ben toch aardig verbrand. Op een gehuurde stoel onder een gratis palmparasol liggen we heerlijk te bakken in de schaduw. We drinken een mojito, eten een pizza en rond 15.00 uur besluiten we wat fatsoenlijk eten te gaan zoeken aan de andere kant van het strand, waar we de Duitsers tegenkomen en uitnodigen een hapje mee te eten. De Duitsers zijn door de lifeguard van het strand uitgenodigd om bij hem in zijn casa kreeft te komen eten. We spiltsen weer op als het 17.00 uur is en onze taxi ons weer op komt halen, en spreken om 19.45 uur af op Plaza Mayor om van daar naar het casa van de lifeguard te gaan.
Na een douche en de nodige aftersun haasten we ons naar het plaza, vanwaar de lifeguard ons meeneemt naar zijn casa. We krijgen een Heiniken van het huis, en sigaren die (volgens de anderen) niet te doen zijn. Ik laat de sigaren aan me voorbij gaan: dat lijkt me niets voor mij! De kreeft smaakt vooral naar boter, knoflook en zout, maar is desondanks wel lekker en met de rijst, de gefrituurde bananen en groenten een voedzame maaltijd. Na het eten gaan we door naar het Casa de la Musica, waar we mojito's drinken en genieten van de lifemuziek en ons prima vermaken met locals en toeristen. We besluiten nog een bezoek aan The Cave te brengen: een discotheek in een grot, die je via een trap naar beneden betreedt en waar meerdere zalen zijn waar vooral salsamuziek wordt gedraaid, en volop gedanst wordt. We vermaken ons prima tot we rond een uur of 2 weer richting ons casa gaan en heerlijk ons bed in duiken.

Zondag 1 oktober

Vandaag staan we om 10 uur klaar in ons casa om te gaan paardrijden naar een waterval in de buurt. De eigenaar heeft ons een deal aangeboden van 25CUC per persoon inclusief toegang tot het national park voor minimaal vier uur paardrijden. Na het ontbijt neemt onze gids ons mee vanaf het hostel en een paar straten verder worden we in een koets gezet en brengt hij ons, samen met twee Duitse broers, naar de paarden buiten het stadje. Ik druf m'n paard eerst amper aan te raken en ben de enige die nog nooit op een paard gezeten heeft. De gids stelt me echter gerust: de paarden hebben een autopilot. Het opstijgen gaat soepel en we rijden door een prachtige valei. De groene bergen rondom ons en de condors die boven ons cirkelen zijn overweldigend. Over een modderig pad rijden we langs hutjes en kleine plantages, en we worden ontzettend vies van het plenzen van de paarden in de modder. We moeten zelfs een ondiepe rivier meerdere keren oversteken en ik moet bekennen: ik vind het allemaal reuze spannend! We komen langs suikerrietvelden en langs de weg zijn loslopende kippen, geiten, paarden, honden en zelfs een eenzame os te vinden. De paarden blijken af en toe toch koppig en ik leer dus toch sturen op de goed getrainde paarden. Tot mijn grote spijt roept onze gids met regelmaat 'Bajo, Bajo!' waarop de paarden voort maken en beginnen te galopperen, wat me een erg zere kont oplevert voor de hele volgende week. Bij een suikerrietboerderij stoppen we voor een demonstratie van het persen van suikerriet: de man vertelt dat het riet een jaar na het kappen klaar is om er sap uit te halen. Hij pakt één stengel en laat zien hoe hij deze door een mangel haalt en steeds weer opnieuw dubbelvouwt en door de mangel haalt, tot er wel twee liter sap uit gekomen is! En ik zou willen dat het lekker was, maar het sap is niet te drinken: verfrissend weliswaar, maar een weïgzoete, zware, bittere smaak vult helaas m'n mond. Na deze opfrisser rijden we verder naar een taverne vlakbij onze eindbestemming. Bij de taverne drinken we een koffie van versgestampte bonen met honing gezoet, en krijgen we een gratis sigaar mee die in mijn tas verdwijnt. De laatste vijf minuten moeten we lopend afleggen, met een prachtige waterval als beloning! Ongelofelijk wat mooi! Snel ontdoen we ons van onze kleding waaronder we ons zwemgoed dragen, en duiken we van de rotsen het heerlijk koele water in. Het is helemaal niet druk en nergens opdringerige mensen die ons van alles willen aansmeren. Wat genieten zeg! Ik spot zelfs salamandertjes met krulstraartjes waar ik een eeuwigheid naar kan blijven kijken. Na 1,5 uur gaan we terug en rijden we allemaal moe en onder de indruk terug naar Trinidad.

Na terugkomst in Trinidad pak ik snel m'n spullen in en probeer ik met de bus naar Habana te komen. Dat blijkt echter onmogelijk gezien er sinds 15.00 uur geen bussen meer blijken te rijden, hoewel onze huisbaar zei van wel. Shit. Terwijl het begint te bliksemen in de lucht en het langzaam zachtjes begint te regenen, blijkt het ook onmogelijk om met een taxi naar Habana te komen, gezien geen enkele taxichauffeur z'n leven wil wagen op de snelweg die geen afwateringsmogelijkheden heeft. En er wordt nogal wat regen verwacht! Chagrijnig en gestest besluit ik de handdoek in de ring te gooien. Ik dump m'n spullen in ons casa en besluis naar de wifizone op plaza Mayor te gaan om te proberen een mail te sturen naar Jakera om te laten weten dat ik vanavond niet in Havana kom, en dus morgen niet bij mijn eerste spaansles kan zijn. Met wat hulp van het stel Duitsers dat we wederom tegenkomen, lukt dat en we besluiten met z'n allen wat te gaan eten. Gezien bij mij al het eten er weer uit komt, neem ik een soepje, dat ik er meteen weer uit gooi, waarna ik een watertje drink terwijl de rest lekker aan de mojito's, in Casa de la Musica. Vandaag zijn er afrikaanse dansers en band die vuurspuwen en allerlei kunstjes doen: erg vermakelijk! Ik weet zelfs nog een kamillethee te krijgen, waarna we rond 1.00 uur lekker in ons bed liggen.

maandag 2 oktober

Om 7.45 uur rijdt de taxicollectivo die ik de vorige dag geregeld heb, voor. De deal is 30 CUC om eerst m'n backpack op te halen in m'n voormalig hostel, om me daarna af te zetten bij het hostel van Jakera, waar ik de komende 4 weken zal verblijven. Terwijl m'n eerste spaansles zonder mij begint rijden we rondjes door de stad tot de taxi vol zit en ons (een Italiaan en een Cubaan) naar Habana brengt. Ik blijf me verbazen over hoe het werkt op de weg: iedereen rijdt op de meest linker rijbanen. En hoewel er amper verkeer is, is de snelweg zesbaans, maar vol gaten en riggels. Er is zelfs een rijstrook speciaal voor ossenkarren en paardenwagens! En als je een afslag neemt, dan sta je praktisch stil op de rechterrijstrook, alvorens je de afslag daadwerkelijk neemt. Dat werkt ook zo met de opritten en ook met afslagen waarbij je de rijstroken van het tegemoetkomend verkeer via de zanderige middenberm moet oversteken. En dat zijn officiele afritten... Het is een lange rit en de airco staat op tandje vriezen, dus de hele rit zit ik met kippenvel achterin terwijl het buiten 35 graden is. Wel zitten er voor het eerst gordels in de auto! Onze chauffeur blijkt een driftig en gefrustreerd mannetje dat net als de andere passagiers weinig spraakzaam is. Zo driftig zelfs dat hij in Trinidad een man raakte met de spiegel van de auto, omdat hij niet genoeg opzij ging. Het slachtoffer was niet eens boos of verontwaardigd, maar wreef alleen verbaasd over z'n arm waar we hem raakten en keek ons na. Typisch Cuba: ze maken zich nergens druk over...
Na twee uur rijden stoppen we even voor een plaspauze en ik bestel snel even een kopje koffie met suiker als ontbijt, waarna we verder rijden tot we plots de middenberm oversteken en door smalle straatjes naar een klein huisje rijden waar we blijken te gaan tanken. Een man komt aanlopen met een jerrycan en vergiet, en tankt onze auto vol, waarna we onze weg vervolgen. In de buurt van Habana zetten we de Cubaan af en met veel moeite en gevloek rijden verder naar mijn adres. Daar aangekomen snel ik naar binnen om m'n backpack te halen die keurig op me staat te wachten, en als ik terugkom staat de taxichauffeur me ongelovig aan te staren: hoezo ik wil verder naar een volgend adres? Het koste hem al aardig wat moeite om hier te komen en m'n nieuwe casa zit in het midden van de stad. Ik geef aan: deal is deal! Voor 30CUC zouden we beide adressen langs gaan, dus verbeten stap ik weer in. Dat hij het niet kan vinden is niet mijn probleem! Het mannetje kan wel janken maar met hulp van de Italiaan en mijn Maps.me komen we langzaam in de buurt. De taxichauffeur blijft vragen om meer geld maar ik houd voet bij stuk: deal is deal. Uiteindelijk weet hij het echt niet meer en we zijn al aardig in de buurt. Ik besluit hem niet langer te kwellen en pak m'n spullen bij elkaar, reken m'n 30CUC af en laat me door een local naar m'n nieuwe casa leiden. Wederom wordt m'n kamer gewezen op een slaapzaal, en ik ontmoet de andere tien reizigers, waarvan er een aantal op korte termijn zullen vertrekken. In de avond gaan we met z'n elven uit eten bij een Italiaan waarna we nog een cocktail drinken in 'Lamparilla 361' waar ze heerlijke fruitdaiquiri's serveren in de vorm van een papagaai, sneeuwpop, olifant of bloem. Daarna duik ik moe maar voldaan vroeg m'n bed in, uitkijkend naar m'n eerste spaansles de volgende dag!